Olga Novo, perdoa se che digo...

Gonzalo Trasbach

O infinito conmóveme e vivo na túa morte
a ledicia de non perderte
para sempre
mentres a herba medre…

1. Que me perdoe Olga Novo. Que me perdoe se digo que… me parece que o nacemento da súa filla está na orixe deste Feliz Idade, pero tamén o está a morte do seu pai…

2. Que me perdoe se digo que… un tamén chorou ás agochadas sobre algúns dos poemas deste libro que visitei varias veces desde que chegou ás miñas mans como un regalo do ceo.

3. Que me perdoe se digo que a tarefa dun ou dunha poeta é facer visible o invisible, e, polo tanto, á forza ha dialogar cos mortos. É nisto onde se distingue a boa literatura e a mellor poesía. E ti, parécemo Olga, ti non só falas co teu pai morto, senón cos que xa quedaron antes atrás tanto na túa ascendencia coma no mundo da literatura clásica, e mesmo no mundo do cinema, pero ademais tamén falas cos vivos. E dentro deles en primeiro lugar coa túa filla. A túa meniña está vindo ao mundo, á vida, mentres o teu pai estase indo para o outro lado… Cando unha vida comeza a declinar, agroma unha flor (vida) nova e esplendorosa.

4. Perdoa que… me atreva a intercalar neste punto uns versos de Eccer Puer de James Joyce: La joven vida respira/ sobre el cristal. / El mundo que no era/ viene para irse…. E un pouco máis adiante di: Un niño duerme: un viejo se marcha.

5. Perdóame se digo que para ti a poesía é un acto radical de vida. Rescatas para nós o que non ollamos cando derramas un manto de luz sobre o que outros non vemos, ou o que está esquecido ou xa non lembramos, como ese “meu pai amaba a beleza das pedras”. Non es ti a que dis que a beleza salva? Pero tamén o di o teu admirado Wallace Stevens, cando escribe: ‘A morte é fonte de beleza’ (As auroras de outono e outros poemas) e máis adiante engade: ella hace que el sauce tiemble/ al sol para aquellas muchachas…

E se nomeo a Stevens, non é porque un queira cantar ou eloxiar a dor, o sufrimento, o terrible, a aflición ou a infelicidade, senón porque ti mesma, cara Olga, escolles uns versos do norteamericano para abrir a fiestra da Zona Tigre do teu libro: “Quen é o meu pai neste mundo, nesta casa/ na base do espírito?/ O pai do meu pai, o pai do seu pai, do seu…/Van sombras coma ventos/ de regreso a un proxenitor antes do pensamento, antes da fala,/ na cabeza do pasado”.

6. Que me perdoe Olga Novo por chorar lendo TÓTEM: “O pai ancestral e a filla posmoderna sentados xuntos ao/ pé dunha pereira que fan?/ En que punto da historia se/ reencontran?”.

7. E se digo que me parece que a tarefa do/da poeta é facer visible o invisible, o que non ven os ollos dos que somos comúns, é porque dalgún xeito ti o dis en Eclipse de corazón: “Ver máis aló do invisible. Iso é o que fan os ollos da poesía…”. E tamén: “Aquí son/ o que ninguén ve/ nin verá nunca…”.

8. Coido que foi Cicerón quen definiu a GRACIA como a luz que o poeta espalla sobre as cousas nas noites escuras do mundo. Non ilumina Olga Novo o que está na sombra, non ergue o candil da súa poesía para que vexamos na escuridade?

9. Que me perdoe esta muller que tamén naceu nunha aldea coma un, se digo que é unha poeta de verdade. Feita da pasta dos clásicos. É honesta porque escoita primeiro os sons do mundo e logo fálanos, fálanos con palabras que perduran, que non gasta o paso do tempo… E isto é así porque ela rega as vellas palabras cun orballo novo, e faino con paixón e emoción…

10. Se dicimos que escribe (fai) poesía auténtica (desculpa esta palabra tan usada) é porque trae ao presente o que está esquecido, tirado no cuarto dos obxectos que ninguén aprecia, por iso dialoga cos mortos, dende Michaux a Bretón, pasando por Borges e Heidegger, pero tamén cos vivos, en primeiro lugar coa súa filla. Neste Feliz Idade Olga Novo, non lle dá un corpo, unha forma e á vez a palabra as voces que a antecederon? Non xunta pasado e presente pondo en marcha un tractor sen motor? Acaso non é a súa voz un volcán activo? Non rescata para nós feitos e rostros?

11. Non só confeso que chorei sobre as páxinas deste libro, que adoro e do que me fixen devoto, senón que afirmo que Olga Novo tenme atrapado, enganchado dende o arranque da súa obra poética. Que me perdoe se digo que é como unha chama que arde sen consumirse, que a súa raíz xorde da ferida nunha rocha e, como raíz campesiña que é, négase a extinguirse, aínda que xa non queden xentes nin campos para labrar.

12. E como chorei na meirande parte dos poemas, mentres o facía íame disolvendo en bágoas, á vez que regresaba inconscientemente ás oracións e pregarias que rezaba de neno, a unha especie de devoción piadosa, e sentía que amaba esta terra rica e pobre baixo un ceo inmenso e indiferente. Que me perdoe se digo… Perdoa este meu atrevemento.

A imaxe está tirada dun vídeo en YouTube na canle Poesías Recitadas.

Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no email

O autor

Gonzalo Trasbach

Gonzalo Trasbach

Licenciado en Filosofía e diplomado en Educación Básica (mestre) pola Universidade de Santiago, traballei durante máis de vinte anos en La Voz de Galicia, xornal co que aínda colaboro na edición do Barbanza cun artigo semanal. Agora exerzo basicamente de xubilado na miña vila, Boiro, onde vivo. Ocupo o meu tempo libre camiñando, nadando, lendo, escribindo, escoitando música e indo ao cine de vez en cando. Tamén achego algunha colaboración á revista dixital Café Barbantia. Son dos que penso que non só somos de onde nacemos ou pacemos, senón que tamén somos o que lemos, o que escoitamos, os cadros que contemplamos, as amizades que cultivamos...

Literaturas

Deixe um comentário