Máis de cen anos despois, a memoria libertaria na Coruña revive un dos espazos centrais do pensamento e a acción anarquista no primeiro terzo do século XX. La Perla Negra de la Anarquía, a dos 14.000 anarquistas (non todos tiñan ideas libertarias, claro), apenas acubilla hoxe en día a unhas ducias de militantes e un pequeno sindicato desfederado da CNT.
O que mais interessa é essa figura de líder fulgurante na escalada ao poder, ambicioso, atrativo, sedutor e genial, implacável com os inimigos e que sabe domenhar os aliados com dura mão, génio na batalha e herói na luta. Mas que não sabe ser na vitória.
Carmen Arango publica a súa primeira colaboración como analista da política estatal cunha reflexión en catro partes: a moción, un goberno en campaña, o relevo no PP, e a distensión con Catalunya que determinará en parte quen sexa a elexida ou o elexido no PP.
Con Facebook, Twitter e demais, a verdade determínase polo consenso dos “Gústame”. É o que eu chamo o réxime megustacrático, unha especie de democracia 4.0 no que o teu conto vale tanto como os clics dixitais de aprobación que consigue sumar, e na que cousas como a ortografía e a presunción de inocencia son antigüidades pendentes de poxa, lastres dos que xa nos temos librado. Onde o vello Platón situaba o Ben, como cúspide do mundo das Ideas, as redes sociais poñen a manciña co polgar cara arriba.
A Ricardo García Mira, profesor da Universidade da Coruña (UDC) e deputado no Congreso polo PSOE, acumúlaselle o traballo estes días. Estaba a preparar a súa proba de acceso á cátedra de Psicoloxía Social e Ambiental da UDC -que ten acreditada desde hai seis anos e adiada polos recortes no orzamento universitario- cando Pedro Sánchez anunciou a moción de censura contra o Goberno do Partido Popular.
A historia de África contada polos libros escritos polos brancos non é a mesma historia que contan os negros. É difícil relatar a historia desde calquera subxectividade; de aí as preguntas: Que é a historia? É unha disciplina científica? Eu adoito a mirar a historia desde o punto de vista dos leóns e non desde o dos cazadores, como dicía Chinua Achebe.
A peza básica na construción dun escándalo mediático é a redución da persoa a unha marca que defina todo o seu carácter. A Paula Quinteiro, os medios de comunicación públicos e privados que espallan a axenda do poder, definírona como vándala. Unha palabra.
Parece ser norma e costume entre as nações celtas expulsar, não os mais belicosos, violentos, arriscados, revoltosos e selvagens dos seus filhos, quanto os que se assinalam, por diversa causa como conflituosos e destemidos (quer dizer, os subversivos para com essa delicada paz social consagrada em imobilismo e normalmente equivalente a dominação dos poucos sobre os muitos) e largá-los mundo adiante, em bandas, ou individualmente, a se desbravar, fazer experientes e aprender paciência.
“É um livro de ambiçom desmedida, fago um percurso polo século XX, trato de falar de economia, de mudança cultural, da história da Galiza, da história da esquerda, da esquerda galega… mas é que na realidade tenho um interesse grande por estudar a totalidade”, diz David Rodríguez, autor de O canastro sen tornarratos, e advirte: “Para construir, o primeiro é tomar consciência do ermo no que estamos”. Uma entrevista de Antom Santos.
Máis de cen anos despois, a memoria libertaria na Coruña revive un dos espazos centrais do pensamento e a acción anarquista no primeiro terzo do século XX. La Perla Negra de la Anarquía, a dos 14.000 anarquistas (non todos tiñan ideas libertarias, claro), apenas acubilla hoxe en día a unhas ducias de militantes e un pequeno sindicato desfederado da CNT.
O que mais interessa é essa figura de líder fulgurante na escalada ao poder, ambicioso, atrativo, sedutor e genial, implacável com os inimigos e que sabe domenhar os aliados com dura mão, génio na batalha e herói na luta. Mas que não sabe ser na vitória.
Carmen Arango publica a súa primeira colaboración como analista da política estatal cunha reflexión en catro partes: a moción, un goberno en campaña, o relevo no PP, e a distensión con Catalunya que determinará en parte quen sexa a elexida ou o elexido no PP.
Con Facebook, Twitter e demais, a verdade determínase polo consenso dos “Gústame”. É o que eu chamo o réxime megustacrático, unha especie de democracia 4.0 no que o teu conto vale tanto como os clics dixitais de aprobación que consigue sumar, e na que cousas como a ortografía e a presunción de inocencia son antigüidades pendentes de poxa, lastres dos que xa nos temos librado. Onde o vello Platón situaba o Ben, como cúspide do mundo das Ideas, as redes sociais poñen a manciña co polgar cara arriba.
A Ricardo García Mira, profesor da Universidade da Coruña (UDC) e deputado no Congreso polo PSOE, acumúlaselle o traballo estes días. Estaba a preparar a súa proba de acceso á cátedra de Psicoloxía Social e Ambiental da UDC -que ten acreditada desde hai seis anos e adiada polos recortes no orzamento universitario- cando Pedro Sánchez anunciou a moción de censura contra o Goberno do Partido Popular.
A historia de África contada polos libros escritos polos brancos non é a mesma historia que contan os negros. É difícil relatar a historia desde calquera subxectividade; de aí as preguntas: Que é a historia? É unha disciplina científica? Eu adoito a mirar a historia desde o punto de vista dos leóns e non desde o dos cazadores, como dicía Chinua Achebe.
A peza básica na construción dun escándalo mediático é a redución da persoa a unha marca que defina todo o seu carácter. A Paula Quinteiro, os medios de comunicación públicos e privados que espallan a axenda do poder, definírona como vándala. Unha palabra.
Parece ser norma e costume entre as nações celtas expulsar, não os mais belicosos, violentos, arriscados, revoltosos e selvagens dos seus filhos, quanto os que se assinalam, por diversa causa como conflituosos e destemidos (quer dizer, os subversivos para com essa delicada paz social consagrada em imobilismo e normalmente equivalente a dominação dos poucos sobre os muitos) e largá-los mundo adiante, em bandas, ou individualmente, a se desbravar, fazer experientes e aprender paciência.
“É um livro de ambiçom desmedida, fago um percurso polo século XX, trato de falar de economia, de mudança cultural, da história da Galiza, da história da esquerda, da esquerda galega… mas é que na realidade tenho um interesse grande por estudar a totalidade”, diz David Rodríguez, autor de O canastro sen tornarratos, e advirte: “Para construir, o primeiro é tomar consciência do ermo no que estamos”. Uma entrevista de Antom Santos.