As amplas e lustrosas avenidas centrais, chocan co abandono da lugubridade encantadora do cinturón pèriférico. Falsa separación, pois cada periferia é seu propio centro e cada centro urbano unha periferia do non-ser.
O autor expresa o seu malestar diante das violencias cotiás, estacionais e laborais banalizadas e asumidas. Carraxe e rebeldía.
As imaxes ‘espectacularizantes’ da chegada de inmigrantes configura unha non-realidade que aviva un sentido común racista, clasista e baleiro de empatía.
“Por cada corpo socialmente asasinado, medre alma global da xustiza dos desterrados”. Unha reflexión arredor das estatísticas sobre os suicidios.
Todos os anos os mesmos ritos, nas mesmas rúas, no mesmo lugar. Todos os anos as mesmas discusións simbólicas sobre a manifestación unitaria, autodeterminación, soberanía e un longo etcétera pola loita de probar quen é “o mais galego”. E nos últimos tempos agroma unha especie de oportunismo metafórico.
Segundo dados do IGE, desde 2012 ao 2017 o aumento de contratacions temporais a tempo parcial é unha tendencia. Creceron un 60%. Os contratos indefinidos ficaron nun 10% dos contratos nese mesmo período. O modelo (im)produtivo de tapas, cañas, camas e coches non dá para moito mais. Fálase moito de emprego, pero non da vida. Da vida que rouba un salario.
O informal da rúa. Do pensamento vivo. Das preguntas sen resposta. Mudou nunha oportunidade electoral, que non política, para o desprazamento “dos de sempre” por esa especie de novidade de mercado electoral que se demostrou, segundo a cidade, escasa e claramente herdeira das formas, vicios e conductas políticas formadas no azar dos tempos.
As amplas e lustrosas avenidas centrais, chocan co abandono da lugubridade encantadora do cinturón pèriférico. Falsa separación, pois cada periferia é seu propio centro e cada centro urbano unha periferia do non-ser.
O autor expresa o seu malestar diante das violencias cotiás, estacionais e laborais banalizadas e asumidas. Carraxe e rebeldía.
As imaxes ‘espectacularizantes’ da chegada de inmigrantes configura unha non-realidade que aviva un sentido común racista, clasista e baleiro de empatía.
“Por cada corpo socialmente asasinado, medre alma global da xustiza dos desterrados”. Unha reflexión arredor das estatísticas sobre os suicidios.
Todos os anos os mesmos ritos, nas mesmas rúas, no mesmo lugar. Todos os anos as mesmas discusións simbólicas sobre a manifestación unitaria, autodeterminación, soberanía e un longo etcétera pola loita de probar quen é “o mais galego”. E nos últimos tempos agroma unha especie de oportunismo metafórico.
Segundo dados do IGE, desde 2012 ao 2017 o aumento de contratacions temporais a tempo parcial é unha tendencia. Creceron un 60%. Os contratos indefinidos ficaron nun 10% dos contratos nese mesmo período. O modelo (im)produtivo de tapas, cañas, camas e coches non dá para moito mais. Fálase moito de emprego, pero non da vida. Da vida que rouba un salario.
O informal da rúa. Do pensamento vivo. Das preguntas sen resposta. Mudou nunha oportunidade electoral, que non política, para o desprazamento “dos de sempre” por esa especie de novidade de mercado electoral que se demostrou, segundo a cidade, escasa e claramente herdeira das formas, vicios e conductas políticas formadas no azar dos tempos.