Colapsos de verán

Unha miña sobriña foi ao Marisquiño, pero chegou tarde e librou do desastre. Deus axuda ao que madruga e ao que non, velaí a súa infinita misericordia. Canto máis, que a rapaza tampouco non ten feito a primeira comuñón. Certo é que a baixamar puxo a súa parte no milagre: apenas unha presada de feridos leves, so tres hospitalizados e ningunha dimisión. Aleluia!

O verán ten estas cousas. Semella a época propicia para que o chan afunda baixo os nosos pes, mentres esperamos a seguinte vaga de incendios, a metida de pata dalgún político en chancletas ou a fichaxe estelar que conducirá ao noso equipo polas amplas avenidas da vitoria. Son moitas emocións, moito sol e moito tempo vendo as mesmas caras, e ao final acabamos esgotados, pedindo que empece de novo o colexio porque aos nenos xa non hai quen os ature.

Aló por principios de xullo, decidín investir as tardes que me deixaba libre ese gran invento que é a xornada intensiva no edificante exercicio da lectura. Fun buscar material á Biblioteca Miguel González Garcés, xestionada pola Xunta e situada no barrio de Elviña, e atopeime con que o horario estival era de 8:30 a 14:30 horas. Supoño que os libros tamén teñen dereito á xornada reducida e que o fomento da lectura é unha andrómena para tempos de choiva. Menos mal que, polo menos na Coruña, temos as bibliotecas municipais, dotadas de volumes infatigábeis que se ofrecen mañá e tarde aos disidentes da praia.

As veces é claro que resulta moito máis doado construír que manter. Luce máis facerse a foto cortando a fita coas cores da patria o día da inauguración que traballar acotío para que as cousas funcionen ou, polo menos, non colapsen. Tamén é máis doado esixir ao pequeno que pedir contas ao grande. Os propietarios de fincas e leiras pasaron a primavera temendo a severa multa que lles caería se non eran quen de limpalas de maleza dentro do prazo establecido pola consellería de Medio Rural. E mentres tanto, o Concello e o Porto de Vigo, uns por outros, desatendían o formigón dos peiraos, que podrecía sen temor a sanción nin reproche.

Supoño que os libros tamén teñen dereito á xornada reducida e que o fomento da lectura é unha andrómena para tempos de choiva. Menos mal que, polo menos na Coruña, temos as bibliotecas municipais, dotadas de volumes infatigábeis que se ofrecen mañá e tarde aos disidentes da praia.

Ben se ve que cumprir normas é privilexio exclusivo do cidadán raso. Quen toca poder parece ter luz verde para entregarse aos praceres da construción da súa propia grandeza polas vías complementarias do dividendo ou o decreto, terreos ambos os dous propicios para o libre xogo da imaxinación, que non soe deterse en barreiras legais nin mesmo xudiciais. Contribúe a nosa propia tentación a arrimarnos á fresca sombra do poderoso, manía que hai que atribuír á feble condición de mortais. Véxase se non o milagroso crecemento do PSOE nas enquisas de intención de voto desde que acadou a presidencia do Goberno central. Será a sedución do poder ou será que o fan de marabilla? Polo de agora falloulles un ministro e vén de dimitir a directora xeral que deu carta de natureza laboral á prostitución, mentres en Ucraína varias parellas arrendatarias de ventres de muller pasan unha tempada no purgatorio facéndose unha pregunta moi aliñada co noso tempo: se o podo pagar por que non o podo facer? Se cadra non abondaba coa milenaria mercantilización das vaxinas, que a tecnoloxía xa se ocupou de poñer os úteros no mercado.

De todos xeitos, o poder en termos de partidos políticos é un terreo sempre movedizo. Sucede con el o que neste mes de setembro cos pexegos: hai que andar moi atentos a ver cando están maduros porque, se te despistas unha semana, xa os pillas pasados. Un sen-vivir! Se o que se busca é a estabilidade, hai que esquecerse da política. O que convén é investir en compañías enerxéticas.

Non é estraño, en tales circunstancias, que ter contentos aos executivos das eléctricas sexa unha prioridade na que sempre coinciden os electos responsábeis da cousa pública.

Porque de novo temos a factura da luz en máximos históricos, e a razón que nos da a xente que de verdade sabe do asunto é que neste verán ten feito calor. É probábel que no inverno alcancemos novos récords de prezos e, cando iso suceda, a razón que darán os mesmos expertos será probabelmente o frío. Un negocio tan ben adaptado ao devir da natureza é algo fantástico, unha verdadeira xenialidade. Sen dúbida os xefes da antiga Gas Natural Fenosa, inspirados polos efluvios da Meirama, visualizaban esa conexión coa Pachamama cando elixiron a nova denominación comercial da sociedade: Naturgy. Porén, confeso que a primeira vez que oín tal nome dubidei se se trataría dunha marca de iogur de produción ecolóxica ou dunha nova xeración de condóns extra-finos.

Non é estraño, en tales circunstancias, que ter contentos aos executivos das eléctricas sexa unha prioridade na que sempre coinciden os electos responsábeis da cousa pública, sexan de dereitas, de esquerdas ou de centro. Contan con nós para pagar as facturas que algún día os catapultarán ás moles cadeiras do consello de administración.

Onde menos se espera, aparece un tramo. Con sorte, algún día ha levarnos a algures.

Volvendo ás cousas da cidade, agora que rematou agosto e que todo vai volvendo ao seu ser, os medios da Coruña estanse interesando moito polo carril-bici que vai agromando aquí e acolá. Onde menos se espera, aparece un tramo. Con sorte, algún día ha levarnos a algures. Pero non lle gusta a todo o mundo e, como sucede que os que xestionan o goberno municipal non son os poderosos de sempre, o resoar das voces descontentas é máis que notábel. Benvido sexa o debate, en calquera caso. As críticas céntranse no deseño do carril, esixindo, polo que parece, que este ofreza máximas garantías de seguridade, en termos de amplitude, separación cos automóbiles, balizamento, etcétera. Quen teña observado as rúas das cidades europeas nas que a bicicleta é un medio de mobilidade normalizado, terá visto que o carril-bici na maior parte dos casos non é máis que unha liña cativa pintada no chan, unha raia que demarca idealmente o espazo dos ciclistas do espazo dos automóbiles ou dos peóns. Nada que semelle ofrecer demasiada seguridade, desde logo. Este mesmo mes de agosto tiven ocasión de circular en bicicleta por Berlín e de observar como os condutores, cando teñen que facer un xiro á dereita pasando por riba do carril bici, detéñense e miran… Detéñense e miran!

Penso que unha liña non protexe se simplemente está pintada no chan. Para que proporcione algunha protección ha estar pintada nos cerebros, nos dos automobilistas e tamén nos dos peóns o os ciclistas. E iso non se resolve simplemente con obras de enxeñería susceptíbeis de ser inauguradas por todo o alto. Esa liña significa respecto e convivencia, e significa tamén crer que algunhas cousas se poden empezar a facer dun xeito diferente, e que os que non se comportan exactamente coma min, se cadra tamén teñen o seu dereito. Así que a ver se o Concello no que goberna a Marea Atlántica pinta no seu sitio as liñas do carril-bici e así evitamos que colapse como o formigón desatendido do porto de Vigo e os plans de lectura estival dos incautos usuarios da Biblioteca Miguel González Garcés.

A Coruña, 6 de setembro