Neofascismo e pinkwashing: o monstro reaprópiase do arco da vella

Cando a esquerda europea que aspira a ser rupturista aparca as bandeiras anti-Euro, anti-UE e anti-OTAN é cuestión de tempo co fascismo aproveite eses ocos de covardía política e indefinición consciente para furar sen parar até acadar a hexemonía social e institucional. No vello continente o nazifascismo do século XXI fai tempo que nos ven lanzando unha ofensiva en forma de cruzada que nos anega con novas metodoloxías, propaganda mellorada e técnicas perfeccionadas. Enfrontámonos a un ataque multinivel que avanza en diversas frontes e que se amosa en forma de Hydra. En que cabeza focalizar as forzas? Que pescozo cortar primeiro? Como frear á Besta que nos asfixia con ducias de cabezas? O neofascismo é un proxecto ultraliberal, populista e pseudo antiestablishment que se basea na xenofobia, na concentración de capital, na socialización da miseria, na apoloxía do familiarismo e na erradicación do laicismo. A pouco que se investigue decatarémonos de que o neofascismo nunca se foi porque sempre estivo entre nós, máis ou menos visíbel, con máis ou menos intensidade.

Ante a crise do proxecto europeísta de “integración perfecta e prosperidade” e ante a desaparición dun discurso de clase no bloque da esquerda tradicional a frustración non parou de medrar entre as capas populares. Esta situación é aproveitada pola Hydra nazifascista que non parou de medrar e de incrementar os seus envites contra os dereitos das minorías étnicas, das persoas LGBT, das mulleres, das migrantes e da clase traballadora. O fascismo do século XXI -de xeito oportunista e sádico- ofrece “un proxecto de paz, seguridade e benestar” ante as consecuencias da globalización e as incertezas dun modelo económico cada volta máis agresivo.

Para lograr ser un proxecto sedutor o neofascismo perfecciona unha serie de políticas esteticistas co propósito de maquillar os seus obxectivos tácticos e estratéxicos. En definitiva, ser atractivos para a clase traballadora que historicamente ven esperando respostas dende a esquerda. Claro exemplo destas políticas de lavado de cara é o feito de empregar termos da cosmovisión da esquerda que, previamente neutralizados, son baleiralos de contido: “popular”, “demócratas e libres”, “fronte cívica”, “igualdade”, “plataforma cidadán”, etc. Dentro desta política de lavado de cara que emprega o fascismo capitalista existen tres termos que é preciso ter en conta: purplewashing (empregar elementos do feminismo para lavarlle a cara a proxectos patriarcais), greenwashing (empregar elementos do ecoloxismo social para lavarlle a cara a proxectos ecocidas) e pinkwashing (empregar elementos do movemento LGBTIQ para lavarlle a cara a proxectos sexo-diverso-fóbicos).

“O neofascismo é un proxecto ultraliberal, populista e pseudo ‘antiestablishment’ que se basea na xenofobia, na concentración de capital, na socialización da miseria, na apoloxía do familiarismo e na erradicación do laicismo.”

Dentro desta política de lavado de cara existen: o ‘purplewashing’ (empregar elementos do feminismo para lavarlle a cara a proxectos patriarcais), o ‘greenwashing’ (empregar elementos do ecoloxismo social para lavarlle a cara a proxectos ecocidas) e o ‘pinkwashing’ (empregar elementos do movemento LGBTIQ para lavarlle a cara a proxectos sexo-diverso-fóbicos).

E quen é un gran mestre no emprego do pinkwashing? O Estado de Israel, por suposto. A vitoria da cantante trans Dana Internacional no Festival de Eurovisión de 1998 catapultou a Israel como o paraíso gaifriendly a imitar e exportar. A partires dos 90 o sionismo entendeu que lle era moi eficaz a bandeira do arco da vella para agochar o xenocidio palestino e desviar as nosas miradas dun campo de concentración a ceo aberto único no mundo. Deste xeito a propaganda sionista é capaz de enfocar as carrozas do Pride de Tel Aviv para que os medios de comunicación non retransmitan os bombardeos sobre Gaza.

Fascismo e pinkwashing xa son dúas caras da mesma moeda. Cómpre non esquecer que por moito que o neofascismo se adorne de cores o proxecto político que encarna odia profundamente a liberación sexual, o transfeminismo e os postulados básicos do movemento sexodiverso. Mais parece ser que iso non impide que os seus dirixentes tenten pór en marcha un pinkwashing sucio, necio e mentireiro. Finalidade? Agochar a LGBTfobia máis recalcitrante para gañar eleccións, consolidar novas maiorías e mellorar a reputación do proxecto político no escenario internacional. Neste sentido o pinkwashing pon en práctica miles de artimañas banais e superficiais de lavado de cara. Exemplo disto é o recente encontro que, de cara á segunda volta nas eleccións de Brasil, tivo o ultradereitista Jair Bolsonaro co maquillador gai Lili Ferraz.

Compre non esquecer que por moito que o neofascismo se adorne de cores o proxecto político que encarna odia profundamente a liberación sexual, o transfeminismo e os postulados básicos do movemento sexodiverso.

Dende os anos 80 foise intensificando a visibilización de persoas LGBT nas cúpulas de organizacións nazifascistas. Non como consecuencia de asumir a axenda LGBT, senón por aspirar a ampliar a base electoral. Exemplo disto é o caso da ultradereita holandesa colocando de candidato ao gai Pim Fortuyn no 2002 ou o caso da ultradereita austríaca poñendo de cabeza de lista ao gai Jörg Haider no 2006. Este fenómeno non é algo puntual xa que é unha constante no panorama actual. A día de hoxe a lesbiana Alice Weidel é deputada no Bundestag polo partido Alternativa para Alemania (AfD). Non só iso, ademais é a portavoz do grupo parlamentario. Logo temos o famosísimo caso de Florian Philippot, referente gai da ultradereita francesa que até fai nada estivo de número dous con Marine Le Pen na Fronte Nacional.

E por que o neofascismo vai sendo cada volta máis atractivo para moitas persoas LGBT? Basicamente porque a maquinaria da ultradereita pon o foco no Islam como orixe de toda a LGBTfobia. Deste xeito desenfocan unha análise obxectiva da realidade antropolóxica e subliñan que “son as refuxiadas as que traen a LGBTfobia de culturas non europeas que nunca lograrán integrarse nun proxecto occidental amábel, dende sempre, coa diversidade sexual”. Crean o chivo expiatorio máis alá das fronteiras, indican que só a ultradereita será quen de frear esa LGBTfobia importada e manipulan a historia negando o Holocausto LGBT dos anos 30-40 en Europa. Queren enfrontarnos coas migrantes e refuxiadas porque “estannos invadindo con LGBTfobia externa”. Ficaremos caladas namentres rouban as nosas cores para engalanar o seu odio? Ficaremos caladas namentres nos seguen negando que o fascismo é LGBTfobia e que son os nazifascistas os que mallan en nós?

Non pasarán!

Ourense, 22 de outubro.