"Esperamos que o Parlamento galego cree tamén unha comisión do Alvia"*

ENTREVISTA | Javier García, portavoz da Plataforma de Vítimas do Alvia

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Erik Dobaño | A Coruña, 17 de xullo. “Era un día normal, regresaramos de Madrid onde os dous, a miña muller e eu, traballabamos en Bankia. Estabamos pola tarde en casa. Contra as oito, empezaron a falar na televisión dun accidente de tren. Cristina lembrou que Curro viaxaba nun tren. Chamou a Renfe e preguntou se ese tren que anunciaban que tivera un accidente era o que tiña por destino Santiago de Compostela. Dixéronlle que si, pero xa nada máis…”, conta Javier García desde a súa casa de Segovia onde aquela tarde do 24 de xullo de 2013 estiveron agardando “a ver se alguén chamaba e nos dicía que non pasaba nada”.

“Pero ía aumentando o número de falecidos, e malia as chamadas insistentes a Renfe non había modo de contactar con eles e que che deran algunha noticia, algunha esperanza… Pois collemos os coches, fomos en dous coches da familia, e marchamos para Santiago nunha viaxe aterradora. Sabe o que son sete horas pensando ‘que lle pasaría a meu fillo”.

“Que lle pasaría a meu fillo?’… E chegar alí e… primeiro fomos aos hospitais, porque el tiña unha amiga de aquí de Segovia que traballaba como médica nun dos hospitais. E foi a única fonte de noticias que tiñamos durante a viaxe. E desgraciadamente non eran boas porque ela dicía que no seu hospital non estaba, non chegara como ferido”.

“Curro ía ver por primeira vez os fogos do Apóstolo. Levaba traballando uns tres anos como veterinario nunha clínica en Madrid, antes estivera dous anos como residente no hospital da Complutense. Sorteara a crise reforzando a súa formación con cursos, mestrados e ese internado como residente, e cando se ofreceu para traballar no sector privado, collérono inmediatamente… na clínica era veterinario e formador de auxiliares de veterinario”.

“Estabamos desesperados, a miña esposa, o outro fillo e eu. Cando chegamos tomáronos os datos. Pero alí no Sar ninguén dicía nada. Tardaron horas e horas. Estaban cuns protocolos rigorosos, imaxinamos porque sucedera o que sucedera no accidente do Yak… Eu estaba desesperado. ‘Por favor, déixenme entrar, se está entre os mortos, recoñecereino con todo a dor, pero, por favor’… Alí tirados no salón de actos aquel. Non se me esquece. Non foi até o día seguinte. Veu un equipo da Policía, tomáronlle a Cristina unha mostra de ADN e aos dez minutos… Era o mediodía do día 25. Confirmáronnos que estaba morto. Durante todo ese tempo a nosa ilusión era que estivera ferido sen identificar nalgún dos hospitais. Leváronnos a unha instalación deportiva e tocou recoñecelo. Alí seguimos aquel día largo e interminábel e o que queríamos era volver para Segovia e empezar a descansar”.

Cando decidiron organizarse, poñerse en contacto con outras familias?

Díxoo a miña muller na comparecencia este martes [o día 10 de xullo] diante da comisión de investigación no Congreso: pedímoslle a Renfe datos para pornos en contacto con familias que tiveran a mesma perda. Non nos deron dato ningún. En agosto fomos a Santiago. Quixemos ver onde morrera o noso fixo. E no muro da curva de Angrois había un cartel. Collemos algún teléfono e así foi como contactamos coas dúas asociacións que despois tiveron camiños distintos. Na plataforma fomos moito máis loitadores e reivindicativos na procura da verdade. E a plataforma foi un dos nosos principais puntos de apoio, de consolo. Despois estivermos en todas as accións da Plataforma. Estivemos no crowdfunding, a finais do 2014, para financiar o documental Frankenstein-04155. Nun só mes recadamos 50.000
euros. Estivemos ás portas da Estación de Segovia, a miña muller e eu, repartindo folletos. E fíxose o documental. Que non é un documental da Plataforma, e dunha produtora independente e non puidemos proxectalo as veces e en tantos sitios como quixeramos. Esa foi unha acción importante.

En que momento pensou que callara a plataforma, que xa tiñan unha ferramenta coa que loitar?

Pois no primeiro acto oficial. Na protesta diante do Congreso do 17 de decembro de 2013, o mesmo ano do accidente. E repetímolas, na mesma data, nos anos 2014 e 2015 solicitando unha comisión de investigación. En realidade, pedíamos dúas: unha comisión técnica e outra para depurar responsabilidades políticas, porque xa daquela, a finais do verán de 2013, empezamos a ter coñecemento de cousas que non encaixaban, de que o maquinista non podía ser o único responsábel.

Cal é o seu papel dentro da plataforma?

O mesmo todo o tempo. Participamos en todas as accións que podemos, que son case todas… desde aquela no Congreso, e despois cando nomearon a Rafael Catalá ministro de Xustiza, que era o secretario de Estado de Infraestruturas. Era o responsábel da vía que tiña que ser segura… a ese señor, un dos posíbeis responsábeis, cando menos político, nomeárono ministro de Xustiza. A miña esposa e eu somos asociados, non facemos parte da xunta directiva da plataforma, pero ás veces actúo como portavoz ou como neste últimos viaxe a Bruxelas. E xa fomos dúas veces con Ana Miranda, do BNG, que foi unha das nosas salvadoras desde a primeira viaxe en outubro de 2015.

Como son agora as relacións entre as familias?

Son boas. Ao fin, todos tivemos as mesmas sensación de impotencia. Sentimos rabia… Calquera acción, como cando fomos a Santiago en 2015 a manifestarnos contra o peche da instrución, esixe unha organización, un desembolso económico tamén, moito esforzo. E non digamos xa o tema de ter que costearnos os avogados. Resulta que estamos loitando contra o Estado, contra empresas públicas que se financian cos orzamentos do Estado e teñen os seus propio bufetes e por riba contratan outros… ou contra avogada do Estado, que é algo que non me entra na cabeza, que en vez de defender ás vítimas, defende os intereses de Adif. Sempre estivo en contra nosa. E o fiscal, Antonio Roma…

Resulta que estamos loitando contra o Estado, contra empresas públicas que se financian cos orzamentos do Estado e teñen os seus propio bufetes e por riba contratan outros… ou contra avogada do Estado, que é algo que non me entra na cabeza, que en vez de defender ás vítimas, defende os intereses de Adif.

Antonio Roma foi ascendido en 2017 na Fiscalía a un cargo como coordinador na loita contra o crime organizado. Vostedes foron moi críticos con el, por que?

Porque tamén nos fixo moito dano. Xa nas primeiras entrevistas nos sinalabamos as cousas que se fixeran mal: as infraccións nas medidas de seguridade, a falta de avaliacións de riscos… para que o investigara. Nin caso. Só insistía en que nos ían dar unha indemnización por riba do baremo. Só falaba de cartos.

Ten vostede a sensación de que estaban intentando compralos?
Si.

Desde cando?

Pois desde aquelas primeiras reunións. Foron embrollando o proceso. O único que foi valente foi o xuíz Luis Aláez, que viu que alí había máis responsabilidades ca do maquinista. Pediu colaboración a Adif e a Renfe, e como non lla daban, porque o único que fixeron foi obstaculizar á Xustiza, foi directamente contra as cúpulas, contra os consellos de administración. Mentres, o fiscal adheríase sistematicamente a todos os recurso da Avogacía do Estado. Desde o principio tiñamos claro o que podiamos esperar de Roma.

Javier García, nunha visita a Compostela, con fotografías de Curro. Todas as imaxes foron cedidas polo entrevistado.

Aláez non puido chegar até as cúpulas e marchouse…

O mesmo disparou demasiado alto, pero non ía mal dirixido… a Audiencia da Coruña tiroulle abaixo dúas veces os seus autos de imputación nos anos 2013 e 2014. El tíñao clarísimo, pero non o deixaron. Estaba buscando a verdade. Ofrecéronlle algo que sabían que quería. Un caramelo. Levaba xa uns anos como xuíz instrutor, e convocaron unha praza nun xulgado do Penal en Santiago… Tiña todo o dereito a pedila e pediuna; pero iso si, antes díxolle ao Consejo General del Poder Judicial que quería rematar a causa. Pero non. A Aláez, a mesma noite do accidente, cando estaba levantando cadáveres, achegouse un policía e díxolle que na comitiva de Ana Pastor, daquela ministra de Fomento, e Rafael Catalá, secretario de Estado de Infraestruturas, teñen moito interese en que escoite un audio. Iso está contado nun libro de Pablo González, xornalista de La Voz. Ese audio estaba cortado. E hoxe mesmo [o mércores 11, na segunda xornada de comparecencias na comisión de investigación do Congreso] o maquinista pediu que se escoitara o audio completo. Non o deixaron. Quixo poñelo Gabriel Rufián e non o deixaron. E rematou lendo unha transcrición a deputada de En Marea, Alexandra Fernández.

Despois de Aláez entrou o xuíz Andrés Lago…

E pasouse case un ano sen facer nada. E plantámonos no 2015 co informe da CIAF [Comisión de Investigación de Accidentes Ferroviarios] e de tres peritos, dous deles nomeados pola Xunta malia a non teren experiencia ferroviaria algunha, o señor Lamela e o señor Carballeira, e outro que saíra por sorteo, o único que tiña experiencia na materia… E este, César Mariñas, xa lle está sinalando ao xuíz naquela altura as neglixencias, as causas do accidente. En canto informes dos peritos da Xunta, un deles está directamente plaxiado do da CIAF. E o único que fan é corroborar a versión oficial, a que se impuxo desde o mesmo día do accidente, con aquel audio cortado que ao final filtraron aos medios e coa foto do maquinista ao que sacaron do hospital para facer a foto e mostrar que xa estaba detido. Mostrar a todo o mundo que xa tiñan ao malo da historia.

Cando caen vostedes, a plataforma, na conta de que xa non é só unha batalla xudicial, senón tamén política?

Esa lectura fixémola máis tarde, loxicamente. Pero estaba claro desde o primeiro día. Ao día seguinte do accidente, Rafael Catalá aparece en El Correo Gallego advertindo para que non se confundira ninguén, que esta non era unha liña de alta velocidade, porque daquela estaba pendente un contrato para Sudamérica que puña nas bases que a adxudicataria non podía ter un accidente no historial. Despois seguiron coa mentira, cando na publicidade, nas manifestacións de José Blanco e Núñez Feijóo na inauguración, e mesmo está no BOE, todos falaran dunha liña de alta velocidade e con toda a seguridade… Adif mentiu no seu informe bianual de 2013 dicindo que a liña toda tiña sistema de freado automático. Iso sacámolo moito despois, claro. E soubemos o que tiñamos en fronte: a 40.000 millóns de inversións de Adif nos últimos anos e aos dous grandes partidos.

En 2015, o xuíz Lago decide pechar a instrución cun único imputado e seguindo o informe da CIAF, cal foi a estratexia da plataforma a partir dese momento?

Pensamos que había que tomar outras vías. Afortunadamente topamos ese amparo do BNG e de Ana Miranda, e gracias a ela puidemos acudir á Axencia Ferroviaria Europea e levamos o documental Frankenstein-04155. E sobre todo achegamos os nosos testemuños e sinalamos algúns detalles. Por exemplo, que o informe da CIAF estaba avalado polo director xeral de Renfe e polo director xeral de Adif, o que contravén a normativa europea. A partir de aí, na Axencia puxéronse a investigar.

Como foi de importante ese salto ás institucións europeas?

O caso estaría pechado desde xaneiro de 2016 cando os últimos recursos foron rexeitados polo xuíz instrutor Lago, estaría pechado e de certo teríase celebrado o xuízo oral e só cun único imputado, o maquinistas… estaría pechado de non ser por Bruxelas. Nos seguimos presentando recursos por elevación ante a Audiencia, pero xa víamos que o Estado non nos ía atender. Ninguén se dirixiu ás vítimas en todos estes anos. Ana Pastor díxonos dúas veces que se estaba a realizar unha investigación independente. E resulta que esa investigación era a da CIAF.

O caso estaría pechado desde xaneiro de 2016 de non ser por Bruxelas. Ninguén se dirixiu ás vítimas en todos estes anos. Ana Pastor díxonos dúas veces que se estaba a realizar unha investigación independente. E resulta que esa investigación era a da CIAF.

Entre 2015 e 2016 a única vía era Europa?

Seguíamos esa vía e a das protestas. Estabamos vendo como persoas importantes, persoas que tiñan que ter dito algo e non o fixeran, como o caso de José Blanco presentábanse para eurodeputados. Tiñamos a Ana Miranda e tamén a moitos medios de comunicación. A nosa desgracia foi que estiveran implicados os dous grandes: PP e PSOE, que controlaban os parlamentos onde se tiña que ver a nosa causa, o español e o galego. Para que José Blanco, do PSOE, inaugurase en 2011, un ano antes modificárase a liña. O resultado foi que non mantiveron o sistema de freado automático até a estación de Santiago, deixáronse sen seguridade algunha os 7 últimos quilómetros… Blanco terá algunha responsabilidade política, non? E Ana Pastor, do PP, que nos dixo que se estaba facendo unha investigación rigorosa e independente, tamén terá a súa. Ou Rafael Catalá. Todos estes mentiron. Cada vez que calquera outra formación trataba de presentar mocións nos parlamentos para que se investigara o caso, o PP e PSOE. No Parlamento español intentouse en tres ocasións crear a comisión. E non quixeron. A última vez en 2016, na lexislatura anterior.

A nosa desgracia foi que estiveran implicados os dous grandes: PP e PSOE, que controlaban os parlamentos onde se tiña que ver a nosa causa, o español e o galego. Cada vez que calquera outra formación trataba de presentar mocións nos parlamentos para que se investigara o caso, o PP e PSOE.

Que din agora as autoridades europeas sobre a investigación do accidente amparada polo Estado español?

Entre outras cousas, sinalan catro momentos nos que se tiñan que ter feito avaliacións de riscos que non se fixeron. O primeiro, cando se modifica o proxecto en 2010. Despois da inauguración, no 2011, a liña non entra en funcionamento até xuño de 2012, e cando o fai, o sistema de freado do tren daba problemas e despois dunha semana en funcionamento, e polos atrasos a área comercial de Renfe solicitou que se desactive, e fíxose. O señor Cortabitarte, o director de seguridade de Adif, o mesmo día, e sen ter feito avaliación algunha, aceptou a solicitude do señor Lanchares, o seu homólogo en Renfe. E Renfe dille a Adif que o sistema restablecerase no prazo dun mes. Nunca se fixo até despois do accidente. Tampouco se fixo ningunha avaliación de riscos da curva de Angrois. E, finalmente, tampouco se fixo ningunha avaliación cando o xefe de maquinistas de Ourense advertiu aos seus superiores do perigo nesa curva. Advertía que por pouco que se despistara un condutor, alí podía suceder unha traxedia. E ninguén fixo nada.

Daquela o accidente puido ter sucedido en calquera momento durante eses doce meses antes do 24 de xullo de 2013?

Claro. De feito, os dous peritos presentados pola aseguradora de Adif, dous expertos internacionais, ofrecen unha estimación. Calculan que o risco de accidente naquelas condicións era de un cada seis meses. É dicir, non pasou nada no primeiro semestre, pero cando estaba a piques de completarse o segundo semestre… sucedeu.

En 2016 o xuíz reabriu o caso, con novos elementos cos que botar luz sobre algunhas probas e testemuños anteriores. Cales son os máis importantes?

Hai novos elementos e novas persoas investigadas, xa non só o maquinista. Para min o feito de que as autoridades europeas esnaquizaran nun primeiro momento o informe da CIAF é moi importante. O que din é que ese informe carece da independencia necesaria porque o realiza persoal de Renfe, de Adif e da consultora Ineco; é dicir, a empresa ferroviaria, a empresa propietaria da infraestrutura e a empresa que debera ter feito as avaliacións de seguridade que non se fixeron. Entre os autores hai tres persoas que agora mesmo están imputadas, investigadas.

Os dous peritos presentados pola aseguradora de Adif, dous expertos internacionais, ofrecen unha estimación. Calculan que o risco de accidente naquelas condicións era de un cada seis meses. É dicir, non pasou nada no primeiro semestre, pero cando estaba a piques de completarse o segundo semestre… sucedeu.

Javier García saluda á comisaria europea de Transportes Violeta Bluc, o mes pasado, durante unha visita a Bruxelas, en presencia de Ana Pontón e Ana Miranda.

Cambiou a actitude dos partidos?

Non o sei. O que preferirían é botar terra sobre isto, enterralo como nós enterramos aos nosos mortos. Na comisión parlamentaria o PP segue insistindo, despois de cinco anos, que a causa é moi complexa, que hai que deixar actuar á xustiza. Pero como non vai selo: se cambiaron ao xuíz, ao fiscal, se quitaron os xuíces de reforzo, como non se vai eternizar… Eu penso que lles segue interesando que se esqueza, que o esquezan os medios.

Seguen mantendo aberta a vía de Europa, pero a presión de Bruxelas non mudou a actitude de goberno?

Do goberno do PP, non. Veremos co novo ministro. No 2016, a Axencia Ferroviaria Europea pediu a España outra investigación e o PP simplemente mudou a lei para dar impresión de independencia. Entón fomos á comisión de petición do Parlamento Europeo para denunciar que non había tal investigación independente. E no 2017, cando vén de visita Violeta Bulc, a comisaria de Transportes, o ministro dille que agora a CIAF é tan independente que non se lle pode esixir outro informe e que a nova CIAF mantén que o informe anterior é independente… De la Serna non quería unha comisión. De acordo, nós xa non queremos saber nada da CIAF. Reclamamos a tutela da Axencia europea para unha comisión de expertos independentes e externos a Renfe e a Adif. E, ollo, o informe da CIAF segue no xulgado e o xuíz, malia o que di Europa, non quere retiralo do proceso. É un documento malicioso que se vai utilizar despois, cando haxa que determinar responsabilidades penais, ou mesmo diante da Audiencia Nacional.

Nós xa non queremos saber nada da CIAF. Reclamamos a tutela da Axencia europea para unha comisión de expertos independentes e externos a Renfe e a Adif. E, ollo, o informe da CIAF segue no xulgado e o xuíz, malia o que di Europa, non quere retiralo do proceso. É un documento malicioso que se vai utilizar despois, cando haxa que determinar responsabilidades penais.

E que lle piden á comisaria, coa que vostede se reuniu a finais de xuño?

O mesmo, que lle lembre ao novo ministro que é precisa esa investigación independente, que está por realizar e que se está privando ao xuíz, ás vítimas e a toda a sociedade dunha investigación independente.

Xa falaron co novo ministro, José Luis Ábalos?

Pedímoslle unha entrevista o 8 de xuño. Preguntabámoslle si se vai facer esa investigación, se vai seguir mantendo en postos de responsabilidade a Andrés Cortabitarte e a Antonio Lanchares, que están investigados. Só por iso, deberían estar fóra de postos de confianza. Entregamos a carta e até o luns de 9 de xullo non tivemos resposta. A resposta chegou pola prensa, coincidindo cunha nova visita de Violeta Bulc. O ministro tiña que dicirlle á comisaria que ía recibir ás vítimas.

Esperan algo do Parlamento galego?

Si. Esperamos que o Parlamento galego cree* tamén unha comisión do Alvia, que faga o mesmo que fixo o Congreso. Onde sucedeu o accidente? En Galiza, non? Pero o único que lles interesa é que pase o tempo.

Pode sinalar responsábeis políticos e técnicos?

Iso terano que determinar a comisión parlamentaria e o proceso xudicial.

En que vía confían máis?

Pensamos que os dous golpes que lles deu Europa aos argumentos do Estado, primeiro esnaquizando o informe da CIAF e agora sinalando as avaliacións que non se fixeron, son contundentes. Pensamos que a xustiza pode resolver por ese camiño.

Na comisión parlamentaria pedimos intervir os últimos e puxéronos os primeiros. Son cousas programadas polas forzas maioritarias. Pilar Cancela, socialista galega, chorou unha vez xunto a miña esposa e díxolle que a partir daquela camiñaríamos xuntas.

E que esperan da vía política?

Dareille algúns datos sobre como estivo a funcionar o Estado até o momento a política neste asunto. En 2015 creouse por fin, e coa presión da ameaza de sanción por parte de Europa, a Axencia Estatal de Seguridad Ferroviaria. Sabe a quen nomearon para dirixila? A Carlos Díez Arroyo, que no 2010 era responsábel da Alta Velocidade do Noroeste, e que asinou a modificación do proxecto que deixou entrada en Santiago sen o freado automático. E sabe quen é o presidente? Manuel Niño, o ex director xeral de Ferrocarriles que en 2012 aprobou a posta en funcionamento dos trens híbridos S730, os Frankenstein, o modelo híbrido que tiña deficiencias que quedaron patentes no accidente. Lamentabelmente, a Xustiza non quixo entrar nesta cuestión. Fixeron director e presidente ás dúas persoas menos axeitadas. Díez Arroyo xa xubilou. E a Rafael Catalá nomeárono ministro de Xustiza. Julio Gómez-Pomar, de ex presidente de Renfe, pasou a secretario de Estado de Infraestructuras para substituír a Catalá. Pablo Vázquez Vega, ex presidente de Ineco, a empresa que tiña que avaliar os Alvia, foi nomeado presidente de Renfe Operadora. A Gonzalo Ferre mantivérono até 2016 como presidente de Adif, el foi o que mentiu dúas veces en sede parlamentaria declarando que a liña Ourense-Santiago non era de alta velocidade. Fernando Montes, o presidente desa nova CIAF, é o mesmo que tres meses antes de concluír o informe da anterior CIAF dixera no Congreso que o único culpábel era o maquinista. Pensabamos que isto cambiaría co PSOE, pero o mes pasado, en xuño, o goberno socialista nomeou presidente de Renfe a Isaías Táboas, secretario de Estado de Transporte entre 2010 e 2012, é dicir, no gabinete de Blanco. E Consuelo Castro, a avogada do Estado que defendeu cos dentes os intereses de Adif e indo contra as vítimas, é a nova directora do servizo xurídico do Estado. 

Segue confiando nas institucións?

Na Xustiza quero confiar. Pero teño as miñas dúbidas. Quero ver a actitude do xuíz. Porque no xuízo oral sairán todas estas cousas e teranse que asumir responsabilidades. En canto á política, o escenario mudou co PSOE no goberno. Eles din que cambiaron de criterio no partido porque hai nova información. Pero empeza a comisión no Parlamento e non parece que vaian deixar que pasemos o documental que se pasou en Bruxelas, en Concellos… Pedimos intervir os últimos e puxéronos os primeiros. Son cousas programadas polas forzas maioritarias. Veremos quen se lembra no outono, cando vaia rematando a comisión, do que dixeron as vítimas o 10 de xullo?. Por iso queremos unha última quenda. Pilar Cancela, socialista galega, chorou unha vez xunto a miña esposa e díxolle que a partir daquela camiñaríamos xuntas.

————————————————————————————-

*Nunha primeira versión da entrevista, a forma do verbo “crear” estaba mal utilizada no titular. A terceira persoa do presente de subxuntivo é “cree” e non, “cre”. Tamén estaban cambiados os nomes dos responsábeis de Renfe e Adif na resposta á pregunta número. Cortabitarte traballaba para Adif e Lanchares, para Renfe.

O entrevistado

Javier García

Javier García

1958, Segovia. Desempregado. Ex traballador de Bankia. Perdeu un fillo de 27 anos no accidente de Angrois o 24 de xullo de 2013. Portavoz da Plataforma de Vítimas do Alvia 04155. Representou á plataforma na entrevista coa comisaria europea de Transportes, Violeta Bulc, en xuño pasado.

#Angrois

Un ano despois, Blanco (PSOE) e Pastor (PP) seguen zafando

A comisión de investigación sobre o accidente de Angrois cesou no Parlamento español a principios de febreiro de 2019 coas declaracións a porta fechada dos ex ministros de Fomento. Aquí unha escolma dos argumentos cos que continúan eludindo calquera responsabilidade.

“80 mortos, 4 anos de cadea: unha pena leve, non?”

Falan as vítimas do Alvia. “Ves actuar os políticos e esperas que desa antítese saía unha síntese que nos beneficie aos cidadáns”, di José A. Gayoso. “Non sei que conclusión tirará a Comisión, pero que saía á luz pública todo isto xa é un gran logro para uns particulares que fomos menosprezados”.

O entrevistado

Javier García

Javier García

1958, Segovia. Desempregado. Ex traballador de Bankia. Perdeu un fillo de 27 anos no accidente de Angrois o 24 de xullo de 2013. Portavoz da Plataforma de Vítimas do Alvia 04155. Representou á plataforma na entrevista coa comisaria europea de Transportes, Violeta Bulc, en xuño pasado.

Outras entrevistas

Deixe um comentário

Deixe um comentário