Fina Pose e Paco García, que estiveron na primeira liña da defensa veciñal en Corcoesto, contan como conseguiron parar a mina. Foi hai cinco anos, despois de dous anos de loita. Para o domingo anúnciase unha protesta masiva en Compostela. Desta volta a ameaza pende sobre Touro e O Pino, pero os contendentes son os mesmos: dun lado unha empresa, doutro, as veciñas e veciños.
“En realidade o xornalismo independente non existe, porque ao final rematas dependendo de alguén”. O que buscaban, e seguen nela, é depender “da xente, da cidadanía”, explica Joan Vila, un dos tres fundadores de Crític, un medio catalán de xornalismo lento que se sostén con publicidade e as achegas dunhas 1.600 subscritoras e subscritores. “Os xornalistas debemos traballar en Internet da man da sociedade, buscando o contacto coas lectoras e lectores”, di.
Em 2018, com registos de quecimento climático inauditos e com o sobardamento do pico do petróleo reconhecido mesmo pola Agência Mundial da Energia, a comunidade científica fala de ponto de nom retorno de consequências imprevisíveis. Entre o autismo dos mais e o activismo duns poucos, também a Galiza tem que afrontar um cámbio de época que traerá enormes desafios.
O diagnóstico é o primeiro elo da cadea. Haberá máis. “Ás consultas xa non acoden suxeitos. Chegan enfermos para ser localizados no sistema”. O ingreso é outro elo. Haberá máis. “A terapia non existe. No eido da saúde mental só existe a coacción”. A medicación, outro elo. O último elo, o que pecha a cadea, o que destrúe as últimas pontes co mundo dos humanos, é o da contención mecánica.
Naquela época de emigración masiva, conta Montserrat Golías, non só eran as circunstancias económicas as que empurraban á xente a marchar. “Hai moitas historias detrás, historias de enfrontamentos familiares e rupturas, topeime con moitos casos de fillas ou fillos de nais solteiras que non o souberon até que empezaron a tramitar a nacionalización. A emigración levara consigo moitos segredos”, di a socióloga coruñesa, autora dun estudo sobre a emigración galega a Arxentina e a Cuba.
“Ferrol era coma unha especie de illote industrial en Galicia, con horarios pautados, estamental. E ese mundo xa non está. Perdeuse autoestima. Como esas estrelas que xa se extinguiron pero segue a chegar a súa luz. Seguimos pautas ideolóxicas e políticas de un mundo que xa non é. Entre esas inercias e a xente moza que escapou é moi difícil construír. Ferrol unha balea varada nunha praia”. Ferrol é hoxe unha cidade cun pé no pasado e outro no presente, quizais algo insegura para cambiar de posición e encarar o futuro.
A tensión entre as dúas forzas en disputa polo modelo de cidade na Coruña que hoxe depende en boa medida do que se decida para o porto reavívase coa resposta cidadá diante dos últimos movementos do Estado e da Xunta. Mañá sábado, 12 de maio de 2018, veciñas e veciños concentraranse diante da Autoridade Portuaria para denunciar o último movemento dos especuladores urbanísticos na cidade.
O Goberno de Alberto Núñez Feijóo comezou a aplicar en maio do 2009, nada máis chegar ao poder, unha calculada estratexia de eliminación dos profesionais sanitarios que non comulgaban cos seus plans de recortes e privatizacións na sanidade pública, para situar nos postos de mando intermedio dos hospitais galegos a médicos próximos ao ideario do Partido Popular.
“Para nós, facer xornalismo feminista no ten que ver só cos contidos, tamén cos procesos, coas estruturas internas: desde como coidas a unha persoa que entrevistaches (o seguimento, como te preocupas de que efecto ten na súa vida saír no teu medio) a quen limpa o baño na redacción ou como nos relacionamos con outros medios”.
Áreas esquecidas, populaçons deprimidas e generosos políticos que, de braços dados com corporaçons transnacionais, mudam a miséria em fartura e sobem as periférias ao comboio do progresso. Eis a narraçom simplória do milagre das mega-infraestruturas industriais. As Pontes de Garcia Rodrigues nom pode dissociar-se da imagem dumha cheminé colossal de 315 metros de altura que domina o horizonte do interior da comarca.
Fina Pose e Paco García, que estiveron na primeira liña da defensa veciñal en Corcoesto, contan como conseguiron parar a mina. Foi hai cinco anos, despois de dous anos de loita. Para o domingo anúnciase unha protesta masiva en Compostela. Desta volta a ameaza pende sobre Touro e O Pino, pero os contendentes son os mesmos: dun lado unha empresa, doutro, as veciñas e veciños.
“En realidade o xornalismo independente non existe, porque ao final rematas dependendo de alguén”. O que buscaban, e seguen nela, é depender “da xente, da cidadanía”, explica Joan Vila, un dos tres fundadores de Crític, un medio catalán de xornalismo lento que se sostén con publicidade e as achegas dunhas 1.600 subscritoras e subscritores. “Os xornalistas debemos traballar en Internet da man da sociedade, buscando o contacto coas lectoras e lectores”, di.
Em 2018, com registos de quecimento climático inauditos e com o sobardamento do pico do petróleo reconhecido mesmo pola Agência Mundial da Energia, a comunidade científica fala de ponto de nom retorno de consequências imprevisíveis. Entre o autismo dos mais e o activismo duns poucos, também a Galiza tem que afrontar um cámbio de época que traerá enormes desafios.
O diagnóstico é o primeiro elo da cadea. Haberá máis. “Ás consultas xa non acoden suxeitos. Chegan enfermos para ser localizados no sistema”. O ingreso é outro elo. Haberá máis. “A terapia non existe. No eido da saúde mental só existe a coacción”. A medicación, outro elo. O último elo, o que pecha a cadea, o que destrúe as últimas pontes co mundo dos humanos, é o da contención mecánica.
Naquela época de emigración masiva, conta Montserrat Golías, non só eran as circunstancias económicas as que empurraban á xente a marchar. “Hai moitas historias detrás, historias de enfrontamentos familiares e rupturas, topeime con moitos casos de fillas ou fillos de nais solteiras que non o souberon até que empezaron a tramitar a nacionalización. A emigración levara consigo moitos segredos”, di a socióloga coruñesa, autora dun estudo sobre a emigración galega a Arxentina e a Cuba.
“Ferrol era coma unha especie de illote industrial en Galicia, con horarios pautados, estamental. E ese mundo xa non está. Perdeuse autoestima. Como esas estrelas que xa se extinguiron pero segue a chegar a súa luz. Seguimos pautas ideolóxicas e políticas de un mundo que xa non é. Entre esas inercias e a xente moza que escapou é moi difícil construír. Ferrol unha balea varada nunha praia”. Ferrol é hoxe unha cidade cun pé no pasado e outro no presente, quizais algo insegura para cambiar de posición e encarar o futuro.
A tensión entre as dúas forzas en disputa polo modelo de cidade na Coruña que hoxe depende en boa medida do que se decida para o porto reavívase coa resposta cidadá diante dos últimos movementos do Estado e da Xunta. Mañá sábado, 12 de maio de 2018, veciñas e veciños concentraranse diante da Autoridade Portuaria para denunciar o último movemento dos especuladores urbanísticos na cidade.
O Goberno de Alberto Núñez Feijóo comezou a aplicar en maio do 2009, nada máis chegar ao poder, unha calculada estratexia de eliminación dos profesionais sanitarios que non comulgaban cos seus plans de recortes e privatizacións na sanidade pública, para situar nos postos de mando intermedio dos hospitais galegos a médicos próximos ao ideario do Partido Popular.
“Para nós, facer xornalismo feminista no ten que ver só cos contidos, tamén cos procesos, coas estruturas internas: desde como coidas a unha persoa que entrevistaches (o seguimento, como te preocupas de que efecto ten na súa vida saír no teu medio) a quen limpa o baño na redacción ou como nos relacionamos con outros medios”.
Áreas esquecidas, populaçons deprimidas e generosos políticos que, de braços dados com corporaçons transnacionais, mudam a miséria em fartura e sobem as periférias ao comboio do progresso. Eis a narraçom simplória do milagre das mega-infraestruturas industriais. As Pontes de Garcia Rodrigues nom pode dissociar-se da imagem dumha cheminé colossal de 315 metros de altura que domina o horizonte do interior da comarca.