As dúas vidas do Rápido. Dúas: narco ou liberdade

“Eu movía co tabaco sobre uns corenta e pico millóns de pesetas á semana. Facía cartos. E gastaba moito”, di Ramón, O Rápido, sentado no xardín dunha casa de pedra xunto á estrada que vai de Bande a Pontebarxas case debuxando a mesma liña ca raia. A luz do día vaise apagando e Ramón empeza a falar polo Rápido como quen fala doutro. “Entraba nunha barra americana e… que me importaba a min gastar cincuenta mil pesetas unha noite se ao tempo traía catro ou cinco millóns en billetes cada vez que volvía dunha viaxe?”.

“Alguén me dixo: ‘é que gastaches moito’… Pois máis que tiña que ter gastado en festas. Pero eu sempre controlei moito niso. O fillo estudou dúas carreiras. Teño unha casa boa. Teño un piso. E iso cun soldo. Si, volvería facer igual case todo… menos os negocios que fixemos mal, claro. As tolerías? Iso dáme vergoña. De verdade, desas cousas cústame falar. Non teño vergoña do contrabando, diso non. Pero si de cousas que fixen mal como o dos tiros, ou andar coa pistola e moitas parvadas”.

A finais dos oitenta, O Rápido empezou a contrabandear cantidades pequenas de tabaco, “cincuenta ou sesenta caixas de cada vez”. Compraba a mercancía en Portugal e levábaa a Madrid en viaxes de dez ou quince caixas nunha furgoneta. En Madrid paraba na explanada da fábrica da Mahou “porque alí había sempre moito tránsito” e pasáballe a carga a unha rede de taxistas. O beneficio era de 15.000 pesetas por caixa. “As furgonetas tiñan as suspensións reforzadas, acompañábannos coches con emisoras, na estrada non nos tocaba ninguén”. Unha vez arranxáronlle unha Ford nun taller de Vilagarcía. Saíulle por duascentas mil pesetas. Sacaron parte das defensas do vehículo, fixeron un dobre fondo onde metían un caixón cos paquetes de corenta caixas. O Rápido trouxo a furgoneta nova e ensinoulla a un garda civil para ver se descubría o amaño. Pasou a proba. “Era nova do paquete, pero iso xa foi contra o final e só fixen un par de viaxes, pouca cousa. Xa tivera uns cantos paus. Cando rematei con esa vida tiña trinta e pico anos”.

A finais dos oitenta, O Rápido empezou a contrabandear cantidades pequenas de tabaco, “cincuenta ou sesenta caixas de cada vez”. Compraba a mercancía en Portugal e levábaa a Madrid e pasáballe a carga a unha rede de taxistas. O beneficio era de 15.000 pesetas por caixa.

O negocio do tabaco foi ben ao principio. Mesmo apareceu un dos xefes do Metro. Presentárallo un chofer do metro que era desta zona. “Foi o pau máis grande que tiven. O outro contrabando xa acabara… nun ano ou dous despois do Mercado Común, acabouse… pero eu seguín co tabaco”. O Rápido traficaba coa rede de taxistas e, en paralelo, co novo socio. Primeiro, duascentas caixas, trescentas. Despois, até setecentas caixas. “Ao principio era todo de aquí, pero foise enfocando para a Illa de Arousa e Vilagarcía. Houbo un momento en que chegabas á ponte da Illa e xa te esperaban para ofrecerche”. Máis das setecentas caixas era difícil que llas fiaran. O tabaco pasaba por Crespos antes de ir para Madrid en dúas ou tres viaxes. O socio acordou que pagaría 75.000 pesetas por caixa.

De cando en cando, o chofer volvía cos cartos. Pero un día o socio deixou de pagar. Resulta que vendía as caixas a 60.000 pesetas, ao mesmo prezo que O Rápido empezara a comprar en Arousa. A débeda creceu até os doce millóns. O socio deu un chivatazo e a estrutura do Rápido caeu. “En Matalpino del Monte, preto de Navacerrada, tiñamos un chalé onde levabamos as furgonetas. Colléronnos os vehículos e toda a mercancía. Resulta que aquel fulano nos denunciara por tráfico de droga e da operación encargáronse os anti-droga. Tamén nos colleron todo o que tiñamos aquí, no almacén. En Matalpino rodearon o chalé. A min colléronme na rúa. Foramos outros dous e eu comprar bolsas grandes, das do lixo, porque empaquetabamos o tabaco no mesmo chalé. Un dos que viña comigo fora garda civil. Intentou fuxir no coche pero bloqueárono nun semáforo. Os policías todos coas metralletas cara el”.

Foron os tres presos. “Pero ao comprobar que era por tabaco, o trato xa foi outro”, conta O Rápido. Pasaron uns días nos calabozos e despois leváronnos declarar aos Xulgados da Praza de Castilla, en Madrid. Eran as nove da noite. A seguinte parada ía ser a prisión de Carabanchel. “Pero as dúas da mañá un dos policías chamou por min: José Ramón Estévez Marquina. O avogado conseguiu que nos soltaran. Tivemos que pagar 300.000 pesetas ao gabinete de Cristina Almeida. Bueno, o ex garda civil non saíu porque o buscaban por un cheque sen fondos. Tiven que ir pagar o cheque para sacalo”.

“Aquela foi a vez que máis cerca estiven de ir ao cárcere. Doutra collérannos en Puente de los Franceses, na entrada de Madrid. Nunca saíamos se houbera atentado, polos controis. Pero resulta que aquel día liberaran a Emiliano Revilla e había controis por todas partes. Noutra ocasión, houbo un chivatazo e un dos nosos viu que nos estaban esperando no chalé. Sacamos a mercancía e houbo unha persecución pola estrada de Guadarrama. Escapamos”.

Pensou que tardaría un ano en repoñerse. Pero entón o contrabando de tabaco parou. “Na raia xa non querían o tabaco, canto máis o outro”. O Rápido buscou tabaco en Alxeciras, “pero era malo”.

Os paus non desanimaron ao Rápido, “un contrabandista non se retira porque vívese moi ben, aínda que aquela vez en Matalpino nos colleran todo e outros vinte e pico millóns máis en mercancía agochada, eu estaba esperando para saír dos calabozos e comprar outros coches e volver”. Pensou que tardaría un ano en repoñerse. Pero entón o contrabando de tabaco parou. “Na raia xa non querían o tabaco, canto máis o outro”. O Rápido buscou tabaco en Alxeciras, “pero era malo”. Intentouno con aquela furgoneta nova que lle prepararon en Vilagarcía.

Cos narcos

“Cos narcos da ría de Arousa teño algunha historia pero non podo contala. Houbo algún intento, si; pero eu dixen que a miña liberdade vale máis ca todo o ouro do mundo. No ano noventa e pico, eu fixera tratos cun tipo que traballaba no Corte Inglés. Perdera oito millóns daquela. Tempo despois veume ver aquí. Traían un BMW… ‘Eu fodido esperando polos cartos e ti con ese coche’, díxenlle. Quedamos no Porriño. Subimos a un monte e empezou a falar por teléfono con non sei quen e díxome que se o puña de acordo cos meus contactos aquí e alí. Porque a miña palabra valía sen cartos polo medio… Pero como lle ía presentar outros a alguén que non me pagaba? Díxome que me pagaba en mercancía. Non, non quixen. Si, a miña liberdade vale máis ca todos os cartos do mundo”.

Ramón, O Rápido, ponse serio. “O mellor dunha persoa é ser o que es no momento; querer ser o que non es é unha parvada. Dicirche agora que son O Rápido… non, non se pode vivir da ilusión do que fuches, pero inda vou ao bar e podo invitar, eh!. A min, xente coma Sito Miñanco, hoxe preso outra vez, dáme pena. Din que é bo fulano. Teñen unha idade que… de que lle valen os cartos? Vale máis tomar aquí agora esta cervexa. É unha enfermidade. Eu intenteino, pero vinlle as orellas ao lobo. O tabaco era xente seria e honrada. O problema da droga é que aí non hai seriedade. Son todo chivatazos. Todo se negocia. Que me dean todo Ourense pola liberdade de dez anos e non o quero. Estiven detido, en calabozos moitas veces, nunca fun ao cárcere. Pero vivino. Un home cando te deteñen non é nada. Quedas sen reloxo, sen calzóns … Estás alí e non sabes canto vas estar e nin do que te van acusar, pódente empaquetar calquera cousa… A liberdade é o máis grande do mundo. Pasaron dez anos e seguíanme chamando… pero nunca, nada”.

“O mellor dunha persoa é ser o que es no momento; querer ser o que non es é unha parvada. Dicirche agora que son O Rápido… non, non se pode vivir da ilusión do que fuches, pero inda vou ao bar e podo invitar, eh!”

Un salario

José Ramón Estévez Marquina que cando era O Rápido tiña nese garaxe debaixo da casa un Mercedes, un CX Palace… “e tíñaos alí quietiños só para pasear”, agora conduce un Megane. “E que pasa? Non pasa nada. Un ten que ser feliz como é”. E gaña un salario porque tamén estivo listo para colocarse cando renaceu, como adoita a dicir. E foi así: “Primeiro entrei un par de meses nunha empresa e ao pouco xa fun de encargado a unha obra hidráulica. Entón chamáronme doutra empresa a que lle facíamos obras, preguntáronme se sabía algo de botar asfalto e eu dixen que si… Levo vinte anos na empresa e o que é de cementos e esas cousas pouco sei. Das cousas que non me interesan non sei, pero gaño os meus cartos, un bo salario, e desde que empecei non parei. Eu non era que non soubera asfaltar, e que non sabía nin pedir os áridos. E estiven en obras grandes, nas autovías; agora acabamos de rematar unha en Fisterra. Queredes a miña tarxeta de visita?”