Desesperación (II)

Os asuntos do meu fillo non eran cousa daquela moza. Non lle importaban, e xa tiña abondo con intentar atopar unha solución ao problema no que me metera coma para preocuparme máis aínda.

Sen embargo, a Twitter si parecía importarlle. A rapaza debeu continuar lendo o que comentaba a xente, porque un anaco despois dixo:

–Por iso estás facendo isto? Para poder pagar o tratamento?

–De onde sacaches iso?

–Díxoo o teu veciño. Que o teu fillo ten esa enfermidade para a que saíu un novo tratamento e que o goberno se nega a pagar.

Non fun quen de contestarlle. Estaba moi nervioso, mirando ao chan, cada vez máis desesperado. Tiña a cabeza chea de ideas que pasaban sen cesar, intentando atopar unha solución a todo aquilo sen poder conseguilo, logrando unicamente sentirme peor a cada segundo que pasaba.

–Pero de que falas, neniña? –preguntou unha muller que xa peiteaba canas.

A rapaza abriu a boca para responder, pero non puido facelo. Un dos homes contestou por ela:

–Verá, señora. Resulta que saíu un novo tratamento para a enfermidade esa… Como era? Bueh, agora non me acordo como se chama. A cousa é que é mortal. Pois co novo tratamento non se cura, pero xa non mata, e o goberno di que non quere mercalo porque é moi caro.

–Pero como non o van mercar? –dixo a muller.

–Pois xa ve, para iso lles pagamos o soldo aos políticos. Para cochazos e irse por aí de esmorga ben que hai, pero para que non morra a xente non. Iso é o que lles importamos.

Os reféns continuaron falando, debatendo sobre se o goberno debía pagar o tratamento ou non. Creo que algún dixera que o goberno non debía gastar tanto carto en tratar unha enfermidade que afectaba a tan pouca xente, pero os demais saltáronlle enriba chamándolle de todo. A verdade é que non o recordo moi ben, eu estaba coma ausente, sen acabar de decatarme de todo o que acontecía, intentando pensar que facer pero sen conseguir concentrarme o suficiente coma para atopar unha saída, pensando en todo e en nada a un tempo.

O único que lembro da conversa que mantiveron foi algo que dixo o home que interrompera á rapaza. Creo que dixera algo coma que, se el estivese na miña pel, atracaba alí e onde fixese falta para salvar ao seu fillo.

Durante as horas seguintes aquilo converteuse en algo que iría completamente en contra do decálogo do atracador máis inepto. Eu estaba na cadeira, no meu mundo, mentres os reféns basicamente facían o que lles petase. Empezaron a falar entre eles, fixeron café, e movíanse polo lugar con total tranquilidade. O único que non fixeron foi irse de alí, aínda que tampouco podían ao ter eu as chaves. De todas formas non parecía que tivesen moita vontade por facer algo ao respecto.

Espertoume do meu estado a rapaza do móbil, tirándome da manga da camisa e dicíndome:

–Mira. Xa é noite e non é por nada pero eu xa teño algo de fame. Dislle aos polis que nos traian unhas pizzas?

Mirei pola fiestra e, en efecto, xa anoitecera. Nin sequera me decatara diso. Pensei no que estaba dicindo a rapaza, e a verdade é que, a pesar dos nervios, eu xa estaba empezando a ter tamén algo de fame. Nas películas os atracadores sempre piden algo de comer, non? Pois por que non ía facer eu o mesmo?

Collín o teléfono e marquei o cero. A policía, ou a compañía telefónica, non sei, fixera algo para que, ao marcar o cero, puidese chamar directamente aos polis que estaban fóra. Falei con eles e pedinlles pizzas para todos. Non puxeron ningún impedimento, aínda que intentaron que a cambio liberase a algún refén, ao que me neguei–: Vós veredes, pero se non traedes a comida van pasar fame pola vosa culpa. Explicádellelo vós a eles.

Máis ou menos unha hora despois, os madeiros volveron chamar. Dixeron que xa traían as pizzas, e que abrise a porta para deixar entrar a un deles e poder metelas dentro. Fun ata a porta e abrina. Puxen a chave da reixa no lugar que a accionaba, pero antes de xirala alguén interrompeume. Foi o home que tamén interrompera á rapaza cando ía falar da enfermidade do meu fillo:

–Pero vaslle deixar entrar? Non sexas parvo, home. Ti dille que deixen as pizzas fóra e saes ti collelas.

–Si, claro –dixo a rapaza do móbil– Para que lle peguen un tiro, non?

– Pois saio eu collelas. A min dáme igual –respondeulle o home.

–Mira, neno –dixo a muller das canas– Nin unha cousa nin a outra. Que vaian el e maila rapaza collelas, que son moitas e un só non vai poder con todas. E como se saen sós a policía vainos coller para sacalos de aquí, saes ti tamén. E para que non che disparen como di a rapaza, vou eu contigo; lévasme coma escudo humano, e xa está.

A verdade é que a muller tiña toda a razón do mundo. Era o máis sensato, ou iso foi o que me pareceu no momento. Volvín chamar aos madeiros para dicirlles que o fariamos dese xeito.

Fomos ata a reixa a rapaza, o home, a outra muller, e máis eu. Dinlle a chave ao home para que a abrise mentres eu suxeitaba cunha man a pistola e coa outra o brazo da muller. O home puxo a chave no seu sitio e xirouna, facendo que a reixa se empezase a levantar. Cando estaba a medio abrir, o home dixo:

–Pero polo menos ponlle a pistola na cabeza, ho. Que así non das respecto ningún.

A muller miroume e díxome:

–Non te preocupes, filliño. Ti fai, que é por unha boa causa. Pero mira de non dispararme, que quero ir ver aos meus netos mañá, eh.

Non podía crer o que estaba acontecendo, era unha situación completamente surrealista. Como podía aquela muller dicirme que lle apuntase cunha pistola á cabeza? E ademais así, con tanta tranquilidade e ese sorriso na boca?

Fixen o que me dixeron. Saímos fóra e, mentres a rapaza e mailo home ían metendo as pizzas dentro, eu suxeitaba á muller diante miña, coa pistola na súa cabeza, mirando ao meu redor, observando a cada un dos madeiros, sanitarios, bombeiros, e traballadores da prensa que ocupaban toda a rúa.

Quedei, unha vez máis, inmerso no meu mundo, sen decatarme do que sucedía ao meu redor, ata que me espertou o home dende o outro lado da porta:

–Oíches, que xa as metemos todas. Podes volver entrar.

Empecei a camiñar cara atrás, amodo, ata que chegamos á altura da reixa. O home accionouna cando aínda estabamos debaixo; debía ter algo de présa por volver entrar, ou se cadra xa tiña bastante fame. Como ía camiñando cara atrás, non vin o pequeno chanzo que había na entrada. Tropecei, caín, e escoitei un ruído xordo, coma un petardo.

Mentres a reixa se acababa de pechar, levei a man á cabeza. Batera contra o chan e doíame bastante. Cando volvín poñer a man diante dos ollos vin que estaba chea de sangue. Fixeime no home e máis na rapaza que estaban enriba miña, tiñan as bocas abertas e os ollos coma pratos. Que pasara?, abrírame a cabeza no golpe?

Mirei cara o meu corpo e vin á outra muller enriba miña, queda, xunto a un monte de sangue. Aquel sangue non era meu, era dela. O líquido vermello estaba saíndo coma un río do furado que se lle abrira na cabeza ao disparárseme a pistola.

Que fixera? Que era o que acababa de facer? Erguinme e mirei o seu corpo tendido no chan, aquel corpo que, inmóbil, o único que facía xa era crear un charco de sangue cada vez máis grande sobre a alfombra da entrada.

Pregunteime como puido acontecer iso. Aquilo debía ser algo sinxelo, só un pequeno atraco para pagar o tratamento do meu fillo, algo fácil e rápido. E agora aquela muller estaba morta.

Volvín á miña cadeira e senteime. Mirei ao meu redor, aos rostros de cada un dos que alí se atopaban, aos rostros de todas aquelas persoas que simplemente se atoparan no lugar equivocado no momento equivocado.

Mirei ás pizzas que permanecían no chan, ao rostro do home que aínda continuaba ao lado da muller morta, ao desencaixado rostro da rapaza que non podía apartar os ollos do cadáver. Escoitei o silencio que o abarcaba todo, ese silencio que ninguén podería ter imaxinado naquel lugar tan só uns minutos antes, cando aquela sala parecía máis unha festa ca un atraco.

Estaba esnaquizado, sentíame… Non son quen de expresar como me sentía. Non creo que ninguén puidese explicar ese sentimento que invadía o meu corpo, ninguén que non tivese cometido a atrocidade que eu acababa de facer.

Mirei á pistola, aquela pistola que aínda conservaba entre as miñas mans cheas de sangue, e non pensei.

Só suxeitei a arma con forza, metina na boca, e disparei.

agosto 2021.