Koi

Eu xa sabía dela antes de que fose famosa.

A primeira vez que a vin, saíndo da súa casa mentres eu acababa de meter as cousas da mudanza, pensei que non podería haber nada tan fermoso. Sei que soará a tópico, pero a verdade é que quedei namorado dela ao instante.

Foi todo coincidencia. Eu non tiña pensado irme vivir alí, a un lugar tan afastado da cidade, pero en canto vin esa casa a tan bo prezo, tiven que mercala. Estou seguro de que foi cousa do destino.

Ao principio non me atrevía a falarlle. Sempre fun moi tímido, sobre todo coas rapazas, e máis coas guapas, así que xa podedes imaxinar o que me custou. Ademais, non é que eu sexa moi agraciado, así que aínda sería máis difícil que se fixase en min.

Era habitual o vernos tres ou catro veces á semana, sempre entre as nosas casas: marchando un e volvendo o outro, chegando os dous, ou o que coincidise naquel momento. Pero para o meu pesar, o único que saía deses encontros era o ola e mailo adeus de rigor.

Por aquela época ela aínda estaba empezando con iso das redes sociais; nin sequera deixara o traballo que tiña antes (creo que estaba nunha oficina ou algo así). Eu descubrín esta faceta súa, como non, por casualidade: estaba buscando fotografías da zona e atopeime coas súas.

A estas alturas seguramente vos parecerá unha parvada (a ela parécello cando llo conto), pero no momento dábame cousa seguila dende a miña conta. Non sei expresalo moi ben, pero parecíame coma se fose pensar algo raro de min se a seguía, coma se fose pensar que era un pervertido ou algo así. Que fixen eu? Pois crear unha conta secundaria coa que poder seguila.

Non me xulguedes, ela xa me perdoou.

Din que co anonimato de Internet todos somos un pouco máis valentes, e supoño que iso tamén pasou comigo. Un día, a raíz dunha publicación na que saía probándose os bikinis que mercara para o verán, decidín enviarlle un privado. Realmente foi unha parvada, pero a pesar da estupidez que escribín, ela foi moi amable; contestoume, algo fría, pero contestoume.

Seguín falándolle cada vez que publicaba algo, e, con iso da ousadía de Internet, cometín a idiotez de dicirlle cousas algo fóra de lugar. Sei que non é escusa, pero atraíame moito, e esa era a única forma na que era capaz de comunicarme con ela.

Acabou por ignorarme. Sei que lía as miñas mensaxes porque aparecían coma vistas, pero xa non as contestaba; e, un día, xa non puiden ver ningunha das súas publicacións: bloqueárame.

Sentinme fatal. Sabía que o meu futuro estaba ligado ao daquela muller, non tiña ningunha dúbida, pero que podería facer cando o meu único intento de achegamento fora un fracaso?

“Sei que lía as miñas mensaxes porque aparecían coma vistas, pero xa non as contestaba; e, un día, xa non puiden ver ningunha das súas publicacións: bloqueárame. Sentinme fatal.”

A partir de entón, cando nos viamos na rúa, eu xa non era quen de mirala á cara, tiña un sentimento de entre decepción e culpa; limitábame a saudala e a entrar na casa o antes posible.

De tal forma me sentía, que non chegaba a comprender demasiado ben o que acontecía ao meu arredor. Un día, cando volvía do mercado, tropecei e caín ao chan. Cando mirei cara arriba, rodeado das cousas da compra que quedaran ciscadas ao meu redor, vin o primeiro sorriso que me dedicou.

-Atópaste ben? -díxome, agachándose ao meu carón e tendéndome a man.

Axudoume a recollelo todo e a metelo na casa, e ata se ofreceu a curarme a ferida que me fixera no cóbado. Eu rexeiteina, máis por timidez que por outra cousa, pero o que si, a partir de entón todo cambiou.

Empezamos a falar un pouco máis nos nosos encontros, a manter pequenas conversas sen demasiada importancia, preguntándonos como fora o día ou se había algunha novidade.

Non sei como explicalo con palabras, pero se estivésedes alí, vós tamén vos teriades decatado. Os seus ollos, os seus fermosos ollos… Co tempo empezou a mirarme dunha forma… Estaba claro que tamén sentía algo por min.

Para entón, ela xa deixara o traballo. Vivía como podía coa paga, coa intención de cumprir o seu soño: ser unha influencer desas. Se son sincero, a min amolábame un pouco iso de que colgase fotos súas medio espida para que todo o mundo as vise; pero son un home moderno, así que se o quería facer, que o fixese.

Preguntarédesvos como é posible que deixase a aquel mozo que tiña, ese do que estaba tan namorada e do que tanto falaba. Non debería dicir isto, pero a verdade é que ese mozo nunca existiu: inventouno para medrar nas redes sociais, inventouse unha vida para ter máis influencia, e a verdade é que lle funcionou bastante ben.

Sen embargo, e a pesar de todo, a pesar de tódalas pequenas conversas que tiñamos, eu aínda non me sentía capaz de dar o paso, e vese que ela tampouco, así que un día decidinme a darlle unha sorpresa.

Non tivera sido posible se non fose por unha pequena desgraza. Unha noite, ela foi de convidada a unha famosa discoteca (aínda que a verdade é que de convidada nada: xa tiña algo de sona e pagáronlle por ir). Alí, roubáronlle o bolso, así que que perdeu as chaves, a carteira, o móbil, a documentación… Todo.

Eu sóubeno ao día seguinte, cando mo contou, pero xa cheirei algo raro cando a vin chegar no coche desa amiga da que prefiro non falar en lugar de nun taxi, como acostumaba facer cando ía de festa. Por suposto, eu estaba esperto, agardando a súa chegada para ver se volvía a salvo, como facía sempre que ela saía.

Baixou do coche e, despois de case caer un par de veces por mor da borracheira, levantou a pequena roseira que tiña a carón da porta. Debaixo dela había unha chave, a que permitía acceder á vivenda.

“Vivía como podía coa paga, coa intención de cumprir o seu soño: ser unha influencer desas. Se son sincero, a min amolábame un pouco iso de que colgase fotos súas medio espida para que todo o mundo as vise; pero son un home moderno.”

O día no que vin nunha das súas redes que ía facer unha viaxe dunha semana, sentín unha inquedanza difícil de explicar. Ela estaría fóra da casa, eu tiña a posibilidade de entrar… Vós que teriades feito?

Fíxeno de día, cando os demais veciños estaban no traballo. Achegueime á súa casa, levantei a roseira, collín a chave e… Caéuseme un mito.

Tampouco debería dicir isto, pero aquí, en confianza, entre nós, direino.

Esa casa daba noxo. Nunca vira cousa semellante: roupa ciscada por todos lados, botellas de cervexa baleiras no chan, pratos sucios en case tódalas habitacións… E non sigo porque me poño malo.

Foi entón cando o vin claro, cando vin que sorpresa lle podería dar para provocar ese primeiro paso. Púxenme mans á obra e empecei a limpar coa intención de deixalo todo coma unha patena: puxen unha chea de lavadoras (polo menos deberon ser sete), limpei todo a fondo: as fiestras, a cociña (que tiña máis graxa ca outra cousa), o chan, as paredes… Tirei o lixo acumulado, e, en definitiva, fixen que esa casa parecese outra.

Levoume case a semana enteira deixala en condicións. De feito, pedín vacacións para poder facelo (contei unha mentira no traballo, díxenlles que operaran a un familiar e que non se podería valer por si mesmo durante eses días). Malia todos os esforzos, saín contento e con esa sensación que tes cando deixas un traballo ben feito.

Aínda que tampouco debería dicilo (pero como estamos entre amigos, direino), gardeime un par de prendas de roupa interior e algunha que outra fotografía algo subida de ton que saquei do seu ordenador para, digamos, darlle un uso persoal, ou íntimo, como prefirades chamalo (vós xa me entendedes).

“Ela miraríame, como se miran os namorados nas películas, e agradeceríamo; entón, eu achegaríame a ela, apertaríaa pola cintura, e bicaríaa.”

O día da súa volta, agardei un pouco para que vise como estaba a casa, dinlle algo de tempo para establecerse, e, entón, funlle timbrar.

Abriu a porta: estaba completamente branca. Díxome que pasase. Ao entrar, contoume que alguén lle entrara na casa, que non estaba nada como o deixara, e que estaba revisándoo todo por se lle roubaran algo. Eu díxenlle que non se preocupase, que non lle roubaran nada (excepto o que vós xa sabedes, pero por suposto iso non llo ía dicir). Miroume estrañada, e entón conteillo.

Tiña claro o que ía acontecer a continuación: ela miraríame, como se miran os namorados nas películas, e agradeceríamo; entón, eu achegaríame a ela, apertaríaa pola cintura, e bicaríaa.

Sen embargo, o seu rostro volveuse aínda máis pálido. Empezou a berrarme, a dicirme cousas moi desagradables, ademais de ameazar con chamar á policía se non me ía inmediatamente de alí. Eu díxenlle que o fixera polo seu ben, que esa non era forma de vivir, e que parase de berrarme, que ese non era xeito de tratar ao seu futuro marido.

“Sentei ao seu carón, esgotado, esperando a que espertase, pensando en que dicirlle para poder calmala, pensando en que podía facer para que a situación volvese á normalidade.”

Ela non parou. Díxome que estaba tolo, que non era normal, e entón, non sei por que, cambiou algo no seu rostro. Penso que foi porque puxen esa cara que poño cando me enfado (hai quen di que da bastante medo). Foi correndo á súa habitación e colleu o teléfono.

Eu fun detrás dela e pregueille que non chamase; sen embargo, ela empezou a marcar o número. Non podía permitilo, que sería da nosa relación se lle deixaba facelo? Abalanceime sobre ela e tireina enriba da cama. Ela empezou a golpearme co teléfono, a rabuñarme a cara e a darme puñadas; estábame facendo moito dano. Entón, suxeiteina polo pescozo e empecei a apertar. Pouco a pouco, ela foi parando, ata que quedou durmida.

Sentei ao seu carón, esgotado, esperando a que espertase, pensando en que dicirlle para poder calmala, pensando en que podía facer para que a situación volvese á normalidade; pero os minutos pasaban e ela non reaccionaba. Empeceime a preocupar.

Estáballe pasando algo malo. Desesperado, collina e leveina ao meu traballo, con coidado para que ninguén nos vise chegar (xa era noite, non estaban máis ca os pobres aos que lles tocara facer garda: a de recepción e mailo de seguridade; pero toda precaución era pouca). Fun ao soto, e, tras bastante esforzo (a verdade é que o fixen en tempo récord), conseguín arranxala. Despois volvín á miña casa e deixeina repousar no salón.

Os primeiros días todo foi ben: ela entendeu a situación e deixou de poñer impedimentos; pero, tras varias semanas, uns policías petaron á miña porta. Preguntáronme por ela, preguntáronme cando fora a última vez que a vira, se sabía onde estaba. Eu mentinlles, díxenlles que a última vez que a vira fora cando marchara de vacacións, e que non volvera saber nada máis dela dende entón.

Ao parecer, empezaran a investigar a súa desaparición despois de que as súas amigas se estrañasen ao ver que non publicaba nada, e ao comprobar que o seu teléfono estaba apagado. De cara ao público, parecía que desaparecera sen deixar rastro, pero a verdade é que decidiu deixalo todo para poderse centrar na nosa relación, para poderme atender a min e á casa.

Pola miña parte, decidín facer o mesmo. Deixei o traballo de embalsamador na funeraria e dediqueime por completo a ela. Só tiña a paga para vivir, pero como daquelas xa cancelara a hipoteca, e como tampouco ía a ningures, dábame para cubrir os gastos básicos.

Deixaríavos entrar, pero é bastante tímida e non lle gustan as visitas. Ademais, hoxe aínda non a vestín, así que tampouco é cousa de que a vexades así.

Que por que deixaron de buscala? Por unha chamada anónima. Alguén dixo que atopou unhas roupas ao pé dos acantilados que hai preto da súa casa. Os servizos de emerxencia rescataron as prendas, e, tras investigalas, chegaron á conclusión de que eran dela. Supuxeron que se tirara ao mar.

A verdade só a sabemos ela, eu, e agora tamén vós. Pero non llo ides dicir a ninguén, verdade?